Zbroje
Broń ofensywną stanowiła długa kopia (4,5 do 5 metrów) drążona w środku i wzmacniania oplotem z rzemienia, a przez to lekka, stanowiąca opracowany w Polsce wariant rozwojowy kopii typu węgierskiego. Charakterystycznym jej elementem był długi na 2,5 - 3 metrów proporzec w barwach danej roty. Technologia wytwarzania kopii husarskich polegała na doborze drewna i takim okręcaniu skórą[13] by uzyskać bardzo lekką, a jednocześnie doskonale sztywną broń o znacznym zasięgu. Kopie te w trakcie szarży nie wyginały się w dół pod własnym ciężarem, jak np. kopie używane przez husarię zorganizowaną na polski wzór przez Rosjan. Dodać warto, że środek ciężkości kopii husarskiej był przesunięty do tyłu (stosunkowo ciężka przeciwwaga-kula, służąca także jako osłona dłoni żołnierza), co ułatwiało manewrowanie bronią. Grot kopii przedłużały dwa, około półmetrowe, stalowe "wąsy" wzmacniające drzewce i uniemożliwiające odrąbanie grota.
Pod koniec XVII wieku zbroję płytową zaczęła zastępować zbroja karacenowa - łuskowa, co wynikało z rozkochania szlachty w nowinkach ze Wschodu. Jest to znamienny przykład działania mody niezależnej od względów praktycznych. Zbroja karacenowa była bowiem cięższa i droższa od zbroi płytowej, a przy tym stanowiła słabszą od niej ochronę.
Zbroje husarskie z XVII wieku
Zbroje husarskie z XVII wieku